Het oeuvre van Jelle Spruyt (° 1979) laat zich moeiteloos herkennen door de complexe en de gelaagde verwevenheid van textielambachten –en technieken, haar patronen, de zorgvuldig uitgekozen kleurenpallet die, in combinatie van de veelheid van cultureel historische en literaire referenties een beeldenparadijs vormt waarin Jelle Spruyt langzaam zijn sculpturen, installaties en performances laat ontplooien.
Bij het woord ‘textiel' associëren wij vaak, en zeker als het relateert aan een kunstwerk, een bepaalde vlakheid, misschien zelfs een dofheid maar vaak ook een beperkt gamma zoals katoen, zijde, wol en synthetische variaties. Het universum waarin Jelle Spruyt met ‘textiel’ zijn werken laat ontstaan is een bibliotheek, een archief, een kabinet van materiële en vormelijke mogelijkheden dat het tegendeel bewijst. Eigen gewoven en geverfde creaties versus machinaal perfect geplooide linten. Belgische linnen versus Chinese massaproductie, biologisch geteelde versus hoog chemisch ontwikkelde polyester en synthetische stoffen. De herkomst, het gebruik en vooral ook de geschiedenis achter deze textielmaterialen zijn een belangrijk onderdeel in elk individueel werk, ze worden verweven met zijn impressies die Jelle Spruyt opdoet tijdens zijn exotische reizen en zijn zoektocht in de schilderkunst naar het licht om tenslotte al deze invalshoeken te vertalen in textielmateriaal en in een ruimtelijke setting te laten bewegen.

Wanneer botanica utopie is

Laten we met een kruiwagen vol met bloembollen naar Spitsbergen gaan

De mist in deze stad brengt de fotosynthese in de war

Gelukkig hebben de sprinkhanen nog genoeg te eten, popcorn is nochtans ook wel lekker

De tentoonstelling NEO FLORA bouwt zich op rond Jelle Spruyts’ fascinatie van historische reproducties over botanica. Botanica als een visuele microwereld dat haar hoogtepunt bereikte rond 1900, vorige eeuw, op het moment dat Europa in de ban was van het exotisme vlak na een historische periode van menselijke waanzin.
‘Wanneer botanica utopie is’ verwijst ook naar de tegenstellingen, de dubbelheid, de ambiguïteit van de schoonheid die in de fauna en flora die als een façade voor onze ogen passeert maar achterliggend speelt er een andere wereld af. De sculptuur ‘De klok tikt’ vertrekt vanuit de realistische weergave van het onschuldig uitziende meiklokje, die met haar geur onze blik kaapt maar in realiteit een giftige substantie is dat het ritme van het menselijk hart verstoort en dodelijk kan zijn. In zijn zoektocht naar de sculpturale, realistische weergave van een figuratief beeld met als basis het koppige textielmateriaal botst Jelle op de zwaartekracht die ontbreekt in het vlakke textielmateriaal. Vanuit de verschillende oude en vergeten naai-, weef-, plooi- en knooptechnieken lost Jelle Spruyt deze constructieproblematiek op.

De teksten, de zinnen die mee opgenomen zijn in de tentoonstelling NEO FLORA zijn spelingen over onze hedendaagse botanische onzekerheid. De zinnen vertellen op een poëtische wijze dat na 100 jaren onze menselijke ingrepen in de flora ‘de klok tikt’…